وقتی صحبت از مرگ یک ستاره می‌شود بیان‌گر این است که مراحل دیگری هم برای زندگی آن قابل تصور است؛ ستاره‌ها متولد می‌شوند، زندگی می‌کنند، جوانی و میان‌سالی خود را طی می‌کنند و سپس قدم در کهن‌سالی می‌گذارند، پیر می‌شوند و می‌میرند. نکته‌ی مهمی که وجود دارد این است که گذران همه‌ی این مراحل بسیار زمان‌بر است و عمر ستاره‌ها خیلی طولانی است. هنگامی که ستاره‌ای مثل خورشید که ۴/۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته است، به فاز پایدار تولید انرژی از طریق فرآیندهای هسته‌ای تبدیل هیدروژن به هلیوم می‌رسد و اصطلاحاً در تعادل هیدرواستاتیکی قرار می‌گیرد در مرحله‌ای از عمر خود واقع می‌شود که به مرحله‌ی «رشته‌ی اصلی» معروف است و اتفاقاً بیشتر عمر خود را هم در همین بخش سپری می‌کند. حضور ستاره در رشته‌ی اصلی تا زمانی ادامه می‌یابد که سوخت هیدروژنی موجود در هسته‌ی آن کم‌کم رو به پایان می‌رود و ستاره به مرور با نزدیک شدن به پایان عمرش از رشته‌ی اصلی خارج می‌شود. در این مرحله بسته به جرم و ترکیب شیمیاییِ ستاره پدیده‌های مختلفی امکان وقوع می‌یابند. انفجار ابرنواختری، منبسط شدن و تبدیل‌شدن به غول سرخ و … از جمله این رویدادهاست که در واقع شیوه‌های مختلف مرگ یک ستاره هستند.
در مورد خورشید آغاز این نابودی زودتر از ۵ میلیارد سال آینده نخواهد بود. خورشید تا آن زمان در رشته‌ی اصلی می‌ماند و کمابیش به همین صورت و با همین میزانِ تولید انرژی به حیات خود ادامه می‌دهد. بعد از آن در مدت زمان نسبتاً کوتاهی تبدیل به غول سرخ عظیمی می‌شود که شعاع آن حتی مدار زمین را نیز در برمی‌گیرد. خورشید به اندازه‌ی کافی پرجرم نیست که به‌صورت یک ابرنواختر منفجر شود و مرگی تدریجی و آرام خواهد داشت.
حامد الطافی، کارشناس ارشد اخترفیزیک
منبع : پرسش و پاسخ کانوت
فاش شدن راز کشف یک ادم فضایی درمکزیک 
